Πενήντα ένα χρόνια η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας δείχνει το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας

Στα χρόνια της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι, αριστεροί φοιτητές, άνθρωποι της δουλειάς, των γραμμάτων και της τέχνης, στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, επέλεξαν να αντισταθούν στη δικτατορία, μέσα από το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και τις αντιστασιακές οργανώσεις. Να σταθούν στα σκαλάκια των Προπυλαίων, στην ταράτσα της Νομικής, στην αυλή του Πολυτεχνείου, στο Χημείο και το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, στην Πάτρα και τα Γιάννενα, απέναντι στους αστυνομικούς με τα ρόπαλα και τα τανκς της χούντας των συνταγματαρχών. Υπέστησαν τα βασανιστήρια στα κρατητήρια της ασφάλειας και στα στρατόπεδα της ΕΣΑ, στις φυλακές και στις εξορίες. Δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ.

Όμως είχαν μαζί τους «μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη».

Χωρίς να υπολογίζουν αυτούς που:

«εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε τη χούντα στο λαό».

Μπορεί σήμερα αρκετούς από τους τότε αγωνιστές να αλλοτριώθηκαν, να βολεύτηκαν, να ξεπουλήθηκαν, όμως οι ιδέες που τους έκαναν να βγούνε στους δρόμους και να σταθούν απέναντι σε σιδερόφραχτους στρατιώτες και τα τάνκς, παραμένουν και δεν μπορεί να ευτελιστούν.

Το Πολυτεχνείο και οι αγώνες για τη δημοκρατία, οι αγώνες για ψωμί παιδεία ελευθερία δεν μπαίνουν στο μουσείο της λήθης.

Είναι διαχρονικά παρόντες σε κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο, σε κάθε φοιτητή, εργαζόμενο, αγρότη, αυτοαπασχολούμενο.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας δείχνει το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας.

Συμμετέχουμε μαζικά και αγωνιστικά στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης της εξέγερσης της 17^ης Νοέμβρη 1973, καθώς και στην 24ώρη Γενική Απεργία την ερχόμενη Τετάρτη 20 Νοεμβρίου .